Rangotabelo

Nobela ordo starigita de Petro 1-a de Rusio la 13-an de januaro 1722. Je tiu dato, ukazo starigas la ĉin aŭ rangotabelon (Табель о рангах) kiu determinas la dignogradon de la nobelaro per la hierarĥio de la funkcioj (14 gradoj).

Ekde certa rango la "ŝtatservisto" akiras la "personan nobelecon", poste, je pli alta rango, la "heredan nobelecon". La sojlo de la klasoj kiuj atribuas tiujn nobelecojn estas diversa por la civilaj kaj militistaj oficistoj.

La unua tabelo de 1722 estis tre detala. En ĝi miksiĝis gradoj kaj apartaj, eĉ unikaj oficoj (ekzemple la gvidado de haveno en ia loko). Troviĝas en ĝi ankaŭ rektaj paŭsaĵoj de eksterlandaj nomoj importitaj de la caro tiaj kiaj, nome ĉe ka ŝiparo kiun Petro la Granda plej atentis: "vice-admiral" (vicadmiralo), "Ŝaŭt benaĥt" (el la nederlanda "schaut bij nacht", "arir-admiral" (ariergarda admiralo), "ober-ŝter-krigs-komisar" (ober-ster-kriegs-komissar) ktp.

Tiu tabelo rapide evoluis en la sekva jarcento, tamen konservis diversajn nomojn por la diversaj klasoj. Paŭlo I-a de Rusio (caro de 1796 ĝis 1801) simpligis la sistemon aperigante en tabelo nur la gradojn aŭ titolojn de oficistoj. La kompleta tabelo kovris la nomojn en la civila kampo por la oficistoj de la kortumo, de la administracio, de la minejoj kaj de edukado, en la militista kampo por la infanterio, la artilerio kaj pioniroj, la kavalerio, la gvardio, la kozakoj kaj la mararmeo, kaj fine en la religia kampo, por la nigra klerikaro (la monaĥoj kaj la altaj dignuloj de la eklezio - submetitaj al deviga fraŭleco) kaj la blanka klerikaro (la pastroj, devige edziĝintaj).

Ĝis 1917 la tuta rusa socio vivis sub la obsedo de la ĉin. Studento situas en la 14-a rango, lieŭtenanto en la 12-a, kolonelo aŭ kolegia konsilisto en la 6-a (tia estis la patro de Lenino), generalo aŭ privata konsilisto en la 2-a, la feldmarŝalo kaj la kanceliero de la imperio en la 1-a. Oni estas vere konsiderata nobela nur ekde la 8-a rango, kategorio kiun reprezentis en la 19-a jarcento proksimume 200.000 homoj.